تارترات پتاسیم آنتیموان ، همچنین به عنوان پتاسیم آنتی مونیل تارترات ، ضد پتاسیم پتاسیم یا تارتار emetic شناخته شده است نمک مضاعف پتاسیم و آنتیموان اسید تارتاریک است. این ترکیب از دیرباز به عنوان یک emetic قدرتمند شناخته شده بود.

پتانسیل تارترات پتاسیم آنتیموان به عنوان یک ماده قارچی از قرون وسطی شناخته شده بود. خود این ترکیب سمی تلقی می شد.

تاریخچه:

اولین برنامه درمانی علیه تریپانوزومیازیس در سال 1906 مورد آزمایش قرار گرفت و استفاده از این ترکیب برای معالجه سایر بیماریهای استوایی مورد بررسی قرار گرفت.

درمان لیشمانیا با تارترات پتاسیم آنتیموان در سال 1913 آغاز شد.

 پس از معرفی آنتیموان (V) حاوی مجتمع هایی مانند استیبوگلوکونات سدیم و آنتی مونیوم مگلومین ، استفاده از تارترات پتاسیم آنتیموان فسخ شد.

پس از کشف پزشک بریتانیایی جان برایان کریستوفرسون ، در سال 1918 که تارترات پتاسیم آنتیموان می تواند شیستوزومیازیس را درمان کند ، داروهای ضد میکروبی بسیار مورد استفاده قرار گرفت.

با این حال ، تزریق تارترات پتاسیم آنتیموان عوارض جانبی شدیدی مانند سندرم آدامز-استوکس داشت.

تارترات پتاسیم آنتیموان را می توان با استفاده از رفلکس کردن محلول هیدروژن تتراکسید پتاسیم و تری اکسید آنتیموان به مدت 15 دقیقه تهیه کرد.

 سپس مخلوط داغ فیلتر شده و تارترات پتاسیم آنتیموان به عنوان بلورهای بی رنگ رسوب می کند.

خصوصیات ماده: 

Potassium antimony(III) oxide tartrate trihydrate

مختصر:  Potassium antimony(III) oxide tartrate trihydrate          

اسم دوم:  Antimony potassium tartrate, Potassium antimony tartrate, Tartar emetic

فرمول:   C8H4K2O12Sb2 * 3 H2O

C A S NUMBER: 28300-74-5

مولار:    667.89 g/mol

قابلیت محلول شدن: 55 g/l (20 °C)

کاربرد:

امروزه ، این ترکیب هنوز برای القای استفراغ در حیوانات اسیر شده برای مطالعه رژیم غذایی آنها استفاده می شود.

در درمان شیستوزومیازیس و لیشمانیوز استفاده می شد.